9 Kasım 2011 Çarşamba




Ertesi gün, ertesi gün ve ertesi gün…
Göz kapaklarımın ardına sakladığım seni
Seyrettim… Ve kimseye söylemedim.
Yakınımda bulduğum her koltuğa oturttum, hayalini
Yemek yedim, su içişini izledim,
Lokmaları ağzında geveleyişini.
Konuştum, konuşturdum, güldürdüm ve ağlattım
Her şeyi merak eden çocuklar gibi merek ettim seni…
Ben, gerçeğinle hayalini karıştırdığım o günlerde
Tanıdım en çok seni
O bitimsiz gözlerinin kahverengiliği
Sardığında dünya mı, öğrendim
O günlerde farkında değildim bitimsizliğin de
Yitirdiklerimin…
Acıyor ve kanıyordum yüreğime saplanan senle
Kurcaladıkça saplananı, kan revan içinde…
Bu yarayı iyileştirmenin yolu, kesip atmaktı artık bir yanımı
Kaçınılmaz bir uçurumun eşiğinde olduğumu bile bile
Ne kesip atabildim ne de iyileşebildim geçen onca süre
Bu hastalıkla yaşamayı öğrendim sadece
Ertesi gün, ertesi gün ve ertesi günde…

2 yorum:

Tâlip dedi ki...

bu cümleler gerçek!
böyle oldu hep ya da buna benzer.
"Ve kimseye söylemedim" / söyleyemedim ben hâlâ...
Paylaşım ortağım,
Teşekkür ederim paylaştığın için gerçek kelimelerini, cümlelerini.

müverrih dedi ki...

güzel