Mezar gibi taş yığınlarının arasından çıkan her canlı beden, tanıyan tanımayan her yüreğe neşedir ancak hüzün peşinden ne çabuk gelir.Ya geridekiler... 7.2 diye bir tabirle, merkez üssü, artçısı, öncüsü ifade etmeye çalışırlar... Bunlar ifadeye çok uzak geliyor bana, yaşayan canların yüreklerinde ki hangi sancıyı anlatmaya kadir ki... Televizyonda bir baba izledim. O diyordu ''mezar gibi taş yığını, bütün evlatlarım işte burada...''. Başında nöbet tutuyordu. Benimse her 99 dendiğinde içim titrer... O enkaz başında nöbet tutan babanın yüreğinde ki sancıyı duyabiliyorum. Bu hisleri anlatmak istemezdim aslında, ancak duyarsızlık beni kahreden... Rabbim yardımcıları olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder