O Gidişin ardında dönmemecesine bir kaçış,

Bitmemecesine bir hüzün vardı...

Ayakları değil gözleriydi yorgun olan.

Sesi kimsesizdi...

Gitmek mutlu etmiyordu belli

Ancak kalmakta çare değildi...

Kaçmak kolaydı! Hiçte değil...

Kaçmak kaçınılmazdı...

Ve kalmak iki kişilik yalnızlığa tutunmaktı.

Bir bavul, iki yalnız ve bir oda...

Yerleri süpüren bakışlar,

Kilit vurulmuş ağızlar.

Susmasaydı...

Konuşabilseydim...

Giden miydi suçlu olan,

Ya gitmeye adeta zorlayan?

Hangisi daha pişmandı?

Şimdi ne önemi vardı...

Vakit tamam mı?

Ayrılığa kalkan trenin sesi duyulmaya başladı.

Hazır mıydı giden, hazır mıydı kalan?

Ayrılığa hazırlanılır mıydı?

Bir bavul, iki yorgun ve bir tren...