Ertesi gün, ertesi gün ve ertesi gün…

Göz kapaklarımın ardına sakladığım seni

Seyrettim… Ve kimseye söylemedim.

Yakınımda bulduğum her koltuğa oturttum, hayalini

Yemek yedim, su içişini izledim,

Lokmaları ağzında geveleyişini.

Konuştum, konuşturdum, güldürdüm ve ağlattım

Her şeyi merak eden çocuklar gibi merek ettim seni…

Ben, gerçeğinle hayalini karıştırdığım o günlerde

Tanıdım en çok seni

O bitimsiz gözlerinin kahverengiliği

Sardığında dünya mı, öğrendim

O günlerde farkında değildim bitimsizliğin de

Yitirdiklerimin…

Acıyor ve kanıyordum yüreğime saplanan senle

Kurcaladıkça saplananı, kan revan içinde…

Bu yarayı iyileştirmenin yolu, kesip atmaktı artık bir yanımı

Kaçınılmaz bir uçurumun eşiğinde olduğumu bile bile

Ne kesip atabildim ne de iyileşebildim geçen onca süre

Bu hastalıkla yaşamayı öğrendim sadece

Ertesi gün, ertesi gün ve ertesi günde…