bardak...

Her zaman dolmaz bardağımıza çay. Ve her zaman en doğru olmaz dolu olan. Zayıf, ince kıvrımlı, naif çiçeklerle bezenmiş büyük görünümlü bir bardak benim düşündüğüm. İçerisine çay koyar, keyifle içerim. Şimdi bardağı boş düşünelim. Her zaman dolmaz ya bardağımıza çay. Zayıf, ince kıvrımlı, naif çiçeklerle bezenmiş büyük görünümlü boş bir bardak. Ama bolca dolmaya, keyif vermeye meyilli. Var oluş amacının hakkında son zerreye kadar belirli.

Bunu bardak bilebilir mi? Bu ancak, var oluş amacı bilmeye meyilli olanın işi. Var oluşa sadakatimizin telaşesi...

Her zaman dolmayan bardağımıza çay gibi... Her zaman gerçekleşmez planladıklarımız. Düşündüklerimiz, istediklerimiz bulmaz bizi, kabul olmaz gibi... Aslolan isteklerimiz ve planladıklarımızdır. Ne kadar özenle üzerinde durduğumuz, düşündüğümüz. En yararlı olanı, en güzeli istediğimizdir. Aslolan özenle planladıklarımızı gerçekleştirme çabamızdır. Anlımızdan ter damlatırcasına hakkını vermektir.

Varsın gerçekleşmesin, kabul görmesin. Boş bir bardak gibi... Yeniden düşünmeye, yeniden planlamaya, yeniden istemeye ve yeniden hakkını vermeye meyilli. Var oluş amacı istemeye meyilli olanı kıymetli kılar istemek, edebince. Ne kadar büyük isterse o kadar kıymetlenir. Vermek istemeseydi, istemek vermezdi, değil mi?

Sır içinde sırrın hikmetiyle kabul görenin kıymeti, çok başka bir mana aleminde. Hikmetiyse, tasavvur sınırlarımızın çok ötesinde...