Aşkın büyüklüğüne inandım hep. Bazıları onu ne kadar saçma yaşasa da... Çarpık yaşantılarını onunla adlandırsa da... Ben hep inandım onun derin ve duruluğuna. Çok sevilebileceğine, çok sevebilip, çok sevilebileceğime...
İnandım aşkın samimiyetine ve Onun da inandığını sandım. Varlığından bir an bile şüphe duymadım. Gerekliliğini asla sorgulamadım. Karşılaştığım her zamansız fırtına da varlığına dayandım. Yıpranmaya engel değilse de aşınmaktan kurtardım.
Şimdi korkuyorum. İnanmayışına...
Sevmeyeceğini haykırışın inliyor kulaklarımda. İçimde bir boşluk gitgide büyüyor, sızısı artarak.
Yazdığım her kelime, her hece içimi acıtıyor.
Susuyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder